Ռուսաստանի “փափուկ ուժի” քաղաքականության արդյունավետությունը Հայաստանում անբավարար է
Այս տարվանից փակվում է Հայաստանում վերջին ռուսալեզու հեռուստատեսային հաղորդումը: Խոսքն “Ի՞նչ, որտե՞ղ, ե՞րբ” հայտնի ինտելեկտուալ խաղի հայկական տարբերակի մասին է: Նոր եթերաշրջանում այն հեռարձակվելու է հայերենով:
Որոշումն ընդունվել է Կրթության և գիտության նախարարության և այդ հեռուստանախագծի ղեկավարության հետ համատեղ: Նախարար Արայիկ Հարությունյանն այդպիսի որոշման ընդունումը բացատրում է նրանով, որ քանի որ «Ի՞նչ, որտե՞ղ, ե՞րբ»-ը ֆինանսավորվում է պետբյուջեից, հետևաբար խաղը պետք է ընթանա պետական լեզվով: Սակայն, ամեն ինչ այնքան էլ պարզ չէ:
Դեռևս մի քանի տարի առաջ, հեռուստանախագծի ղեկավարությունը մտադրություն ուներ անցնելու հայերեն տարբերակի, քանի որ վերջինիս գոյության 10 տարիների ընթացքում Հայաստանում ռուսալեզու հեռուստալսարանը զգալիորեն կրճատվել էր: Դրանում իր ազդեցությունն ունեցավ նաև այն, որ երկրում առկա ռուսական պետական կառույցները ռուսաց լեզվի տարածման հարցում այնքան էլ սրտացավ չգտնվեցին: Այդպիսի խնդրի առաջ կանգնեց նաև “Ի՞նչ, որտե՞ղ, ե՞րբ”-ի հայկական տարբերակի ղեկավարությունը:
Ռուսաստանի դեսպանությունը և Հայաստանում “ՌՈՍՍՈՏՐՈՒԴՆԻՉԵՍՏՎՈ” դաշնային գործակալության ներկայացուցչությունը զարմանալիորեն անտարբեր էին ոչ միայն հայտնի հեռուստախաղի հարցում: Ըստ էության, համանման իրավիճակներ ի հայտ եկան ռուս-հայկական համագործակցության այն ոլորտներում, որոնցում առկա են մշակութային, կրթական և մարդասիրական բաղադրիչներ: Սա առավել տարօրինակ է թվում այն դեպքում, երբ Հայաստանում բնակչության զգալի մասը Ռուսաստանին ընդունում է դեռևս դրականորեն, իսկ նրանց ոչ փոքրաթիվ մասն էլ հանդիսանում է ռուսաց լեզվի կրողը:
Եթե գնահատենք Հայաստանում ռուսական ներկայությունը տեղեկատվական և լեզվական բաղադրիչների տեսանկյունից, ապա առաջին հայացքից այստեղ լուրջ խնդիրներ ակնառու չեն: Երկրում գործում է ռուսական պետական երկու ԲՈՒՀ, հեռարձակվում են ռուսական հիմնական հեռուստաալիքները, Հայաստանի մի շարք բնակիչներ ամենօրյա տեղեկատվությունը ստանում են ռուսական ԶԼՄ-ների միջոցով, հայկական հեռուստաալիքների եթերներում և կինոթատրոններում ֆիլմերի զգալի մասը հեռարձակվում է ռուսերենով, հայկական դպրոցներում այն հանդիսանում է պարտադիր ուսուցման լեզու:
Զուգահեռաբար, Ռուսաստանի դրական կերպարը չի ամրապնդվում: Եվ խնդիրը միայն այն չէ, որ Հայաստանում արդեն երկար տարիներ արդյունավետորեն գործում են հարյուրավոր արևմտյան ոչ կառավարական կազմակերպություններ, որոնք ստանում են միլիոնավոր դոլարներ համապատասխան արժեքների և հայացքների, ինչպես նաև բացահայտորեն հակառուսական հայացքների տարածման համար: Խնդիրը նաև այն է, որ ռուսական “փափուկ ուժի” կիրառման համար Հայաստանում առկա հսկայական ներուժը չի “կպնում” Մոսկվայի հստակ գործողություններին: Ռուսաստանի դեսպանության և Հայաստանում “ՌՈՍՍՈՏՐՈՒԴՆԻՉԵՍՏՎՈ”-ի կողմից կազմակերպվող միջոցառումներն այն աստիճանի ձևական բնույթ են կրում, իսկ քարոզչական առումով՝ անհեթեթ, որ դրանց արդյունավետությունը գործնականում հավասար է զրոյի: Բացի այդ, անարդյունավետ է նաև նրանց աշխատանքը տեղական քաղաքական ուժերի, ինչպես նաև հասարակության տարբեր շերտերի հետ: Մասնավորապես, դա վերաբերում է երիտասարդությանը, ովքեր հատկապես ընկալունակ են նոր գաղափարների և միտումների նկատմամբ:
Տպավորություն է ստեղծվում, որ Հայաստանում աշխատող դիվանագետներն ու պաշտոնյաները գտնվում են իսկական պատրանքի գերության մեջ. եթե Երևանի և Մոսկվայի միջև գործում է “դարավոր ընկերական հարաբերություններ”, իսկ ներկա ռուս-հայկական ռազմաքաղաքական բաղադրիչը բարձր մակարդակի է հասնում, ապա առանձնապես կարիք չկա ջանք թափելու միութենական երկրի բնակչության շրջանում Ռուսաստանի վարկանիշի լավացման համար:
Այնուամենայնիվ, հարցը հենց այն է, որ այս կամ այն երկրի մասին պատկերացումները հիմնված են ոչ միայն ընդհանուր պատմության և ռազմական հզորության վրա: Եթե Մոսկվան ցանկանում է լուրջ ազդեցություն ունենալ Հայաստանի վրա, ապա նա պետք է հասարակական կարծիք ձևավորի: Շատ դեպքերում, հենց այն կարող է ուղղակիորեն ազդեցություն ունենալ իշխանությունների հստակ, անգամ՝ քաղաքական որոշումներ կայացնելու վրա: Կան պետությունների օրինակներ, որոնցում հասարակական հատվածն այնքան ուժեղ է, որ ոչ միայն թելադրում է իշխանության քաղաքական օրակարգը, այլև ակտիվ մասնակցություն է ունենում նրա փոփոխման մեջ: Այդպիսի օրինակի ականատեսը եղանք անցյալ տարվա գարնանը, նույն Հայաստանում, երբ տեղի ունեցավ “Թավշյա հեղափոխությունը”:
Ստացվում է, որ ամբողջ հետխորհրդային ժամանակաշրջանում, այլ երկրների համեմատ՝ ունենալով հսկայական աշխարհաքաղաքական, քաղաքական, պատմական և մշակութային առավելություններ, Մոսկվան այդպես էլ չկարողացավ ստեղծել արդյունավետ ռուսամետ ուղղորդված լոբբիստական խմբեր դաշնակցային Հայաստանի կառավարությունում, բիզնեսում և ոչ կառավարական հատվածում: Եղել են միայն իշխանության առանձին բարձրաստիճան ներկայացուցիչներ և նրանց հետ փոխկապակցված խոշոր գործարարներ, որոնք Մոսկվայում իրենց բիզնես-շահերի լոբբիստական գործունեությունն են ծավալել, ինչպես նաև նվազագույն վարկանիշ ունեցող մի քանի տհաճ (անցանկալի) ռուսամետ քաղաքական գործիչներ:
Այդուհանդերձ, ըստ երևույթին, ռուսական իշխանությունները սկսել են արդեն ընդունել այսօրվա իրականությունը: “Կոմսոմոլսկայա պրավդային» վերջերս տված իր հարցազրույցում արտգործնախարար Սերգեյ Լավրովը ուշադրության է հրավիրել ռուսական “փափուկ ուժի” ռեսուրսին նախկին Խորհրդային Միության և, մասնավորապես, Հայաստանի տարածքում. “Ես համաձայն եմ, որ անհրաժեշտ է աշխատել բոլոր քաղաքական ուժերի հետ.. “Փափուկ ուժ”, ինչպես ուզում եք այն անվանեք: Պետք է աշխատել հասարակության հետ, պետք է աշխատել քաղաքացիների հետ, նպաստել այն նախագծերին, որոնք մարդկանց հետաքրքրում են”:
Իր հերթին, Հայաստանում ՌԴ Արտակարգ և Լիազոր դեսպան Սերգեյ Կոպիրկինը վերջերս հայ լրագրողների հետ հանդիպման ժամանակ ուղիղ հայտարարեց. “Ռուսաստանի կողմից “փափուկ ուժի” քաղաքականության շրջանակներում Հայաստանում իրականացվող գործողությունները բավարար չեն”: Նա նաև նշեց, որ “փափուկ ուժի” գործոնը պետք է իրականացվի ոչ միայն պաշտոնական անձերի հետ, այլ նաև քաղաքացիական հասարակության և ԶԼՄ ներկայացուցիչների հետ շփումների միջոցով: Հայկական կայքերից մեկը, դեսպանի մամլո ասուլիսն անվանեց “աննախադեպ անկեղծ՝ ամերիկյան հայտնի քաղաքագետ Ջոզեֆ Նայի “փափուկ ուժ” տերմինով Հայաստանում ռուսական ազդեցության զարգացման ծրագրի ներկայացմամբ”:
Սակայն, ամենահետաքրքիրն այն է, որ Հայաստանի պաշտոնական կառույցները և հասարակությունն առանձնապես չեն նկատել Մոսկվայի մտադրությունը` անդրկովկասյան դաշնակցի հետ հարաբերություններին նորովի նայելու համար:
Հեղինակ՝ “Ռուսաստանի ջավախքյան սփյուռք” (Լազարևյան ակումբի անդամ) Հասարակական կազմակերպության վերլուծական խումբ
Filed under: Armenia-Russia, Science / Наука |
Husisapail Online / Հյուսիսափայլ / Юсисапайл Онлайн 
В Армении нет «мягкой» силы России. В Армении есть «жесткое» бессилие России.
Бестолковость властей этой страны просто поражает воображение: 5% средств, которые российские чиновники буквально бросают на ветер в Армении, хватило бы, чтобы создать эффективную «мягкую» силу. Но они предпочитают создавать имитацию этой силы, а не работать реально, как западные страны. Отсюда и результат, вернее его отсутствие. Отсюда и оглушительные провалы РФ в Армении. Да и не только у нас…
У российских властей нет времени на «мягкую силу» — они заняты более серьезными делами. Например, как помочь Пашиняну и его жене собрать в Москве сотни тысяч долларов, причем помочь на уровне представителя президента РФ Швыдкого. Тому самому Пашиняну, который на пару с женой уже лет 25 без устали пишет в своей газете, что Россия — враг армянского народа, что настало время вышвырнуть из Армении российскую базу, что давно пора сориентироваться на Запад и тд. Можете открыть их газету и почитать.
Это и есть российская «мягкая сила»: помочь агентам США собирать бабло в Москве. Ну и параллельно закрывать пророссийские структуры в Ереване — тоже по приказу американцев.
Так что, дорогие джавахкцы, не отвлекайте нерусские российские власти от серьезных дел. Иначе навлечете на себя гнев Кремля.
Клянусь прической Трампа…)
Новость дня: «Дочь мэра Москвы — Анна Собянина на своей странице в Instagram написала, что собирается бросить Россию и переехать на ПМЖ в Италию. Новый Год она встретила в Дубае, где за ночь в гостинице платила 25 тысяч рублей. А недавно она побывала на Мальдивах, где платила 95 тысяч рублей в сутки за номер в гостинице».
Читаю эту новость и думаю: Господи, как же русские чиновники и их семьи ненавидят свою страну! Просто оторопь берет от их низости и цинизма, ей-Богу. Иногда создается впечатление, что предательство у этих людей просто закодировано на генетическом уровне. В любом другом месте эту постоянную готовность к предательству ну хотя бы как-то прикрывали бы, завуалировали что ли. А эти нагло, публично, не таясь обсирают свою страну и даже бравируют этим. То есть, предательство в российской чиновничьей среде настолько уже распространено и носит настолько массовый характер, что они даже не сознают всю степень подлости своего поведения. Разбогатеть, добиться всего в России, а потом демонстративно плюнуть на нее и уехать туда, где Россию ненавидят — это, видимо, и есть предел мечтаний каждого русского чиновника.
И вы хотите, чтобы вот эти люди думали о какой-то «мягкой» силе, о репутации и имидже свой страны? Да плевать они хотели и на эту силу, и на Россию, и на Армению. Личных средств одной этой девицы хватило бы на создание этой самой «мягкой» силы в Армении. Но мы же видим, какая публика сидит в Москве…
Хороший, правильный материал. Непонятна только последняя мысль джавахкских соотечественников — мысль о том, что армяне как-то вяло реагируют на готовность властей РФ использовать «мягкую» силу в Армении.
Друзья, «мягкая» сила РФ в РА исходит из интересов России, а не Армении, точно так, как «мягкая» сила США и ЕС исходит из интересов американцев и европейцев, а не граждан Армении. Это власти РФ должны выступать с какими-то инициативами, что-то предлагать, а не мы. Именно так и поступают власти США и стран ЕС, они предлагают свои проекты гражданам Армении, а не граждане РА — им.
Это что же, мы, армяне, должны бегать за русскими чиновниками и умолять их защищать интересы России, что ли? Что за бред? Инициаторами должны быть они. Пусть власти РФ изучат американский и европейский опыт «мягкой» силы, это им очень нужно.
Посол РФ в Ереване заявил об использовании «мягкой» силы в Армении. Заявили, но ничего не делают. Просто заявление — без практических шагов.
То есть, мы, судя по всему, опять имеем дело с имитацией, видимо, рассчитанной на внутреннюю аудиторию в РФ — дескать, смотрите, мы не баклуши бьем, че-то делаем.
Дело в том, что патриотические силы России обвиняют Кремль в умышленной сдаче стран СНГ Западу. По их словам, власти РФ вполне осознанно и предательски сдали американцам и Прибалтику, и Молдову, и Украину, и Грузию, а теперь и Армению. И чтобы убедить их, что это не так, видимо, сказали послу РФ в Ереване, чтоб он выступил с этим смешным заявлением, так сказать, успокоил патриотов.
И посмотрите, что делает Москва — чтобы скрыть свою бездеятельность (в «лучшем» случае бездеятельность), она еще и армян пытается сделать виноватыми: дескать, мы хотели че-то сделать, но эти армяне не откликаются. Поняли?
Из этого я прихожу к выводу, что Россией действительно правят прозападные силы, явно служащие США. Интервью посла РФ в РА и последующая имитация использования «мягкой» силы еще раз убеждают меня в этом.
Похоже, власти России готовятся сдать Западу и Белоруссию. Посмотрите, какие скандалы искусственно провоцирует Москва в российско-белорусских отношениях, в последний раз из-за 400 млн долларов — не самой серьезной суммы, чтобы терять последнего союзника на западном направлении.
Понятно, что Батька — та еще гнида, но стоит ли из-за 400 млн баксов полностью оголять западный фронт? Ведь потеряв Белоруссию, потом придется тратить десятки миллиардов, чтобы защитить это направление.
Так что, я охотно верю в то, что Москва занята всего лишь имитацией защиты национальных интересов в Армении. Как и в других регионах.
Уважаемые джавахкцы, не смотрите на то, что говорят российские чиновники, смотрите на то, что они делают. А они ничего не делают, только языками чешут. Они лгут вам, поверьте мне, нагло и цинично врут — никакой «мягкой» силы РФ в Армении нет и в помине. Ну, если не считать этого дебильного «Лазаревского клуба», который, как вы, наверно, сами прекрасно понимаете, — самый банальный распил бабла, не более того.
Я вам больше скажу: власти РФ до сих пор преследуют именно пророссийски настроенных деятелей Армении — по заказу американцев. Примеров — сколько хотите.
Лучше всех пророссийскую «мягкую» силу в Армении осуществлял Левон Айрапетян. Он выполнял работу четырех российских МИД-ов. И посмотрите, как по-скотски с ним поступили власти России.
Поэтому не верьте им, они пускают пыль в глаза, чтоб показать своему обществу, что якобы работают. Всего лишь.
Судите по делам, а не по словам.
Вы меня так заинтриговали, что я решил дать поиск в Сети и прочитать интервью посла РФ в РА Сергея Копыркина о российской «мягкой» силе в Армении. Нашел, прочитал. И много смеялся.
Смеялся не словам посла — он говорит правильные вещи: что Россия предпринимает недостаточные шаги в этой сфере, что надо работать с гражданским обществом и СМИ, как это делают США и страны ЕС, что нужна ежедневная, а не эпизодическая работа и тд, и тп. Все верно, все справедливо и ничего смешного.
Рассмешило другое — сам факт интервью посла РФ о необходимости использования «мягкой» силы ))
«Мягкую» силу вообще используют тихо, бесшумно, не афишируя. Это азбучная истина, аксиома, известная любому, даже не очень подготовленному специалисту. Но говорить о готовящемся использовании «мягкой» силы ВСЛУХ, да еще ПУБЛИЧНО, да еще в интервью СМИ??? )))) Ребята, да вы че? Вы когда-нибудь слышали, чтобы американские и европейские дипломаты говорили об использовании «мягкой» силы? Никогда не услышите — люди просто работают, тихо, молча делая свое дело и не привлекая внимания. А российский посол громогласно заявляет об этом — публично, на весь мир ))
Знаете, что это значит? Это значит, что ты предупреждаешь США и ЕС: господа, мы начинаем конкуренцию, мешайте нам, ставьте палки в колеса, провалите процесс. Это все равно, что позвонить врагу и сказать: «Завтра на таком-то участке фронта, в такое-то время мы начинаем контрнаступление — встречайте нас, стреляйте в нас, да смотрите не промахнитесь»))
Цитировать доктора Геббельса, наверно, не очень корректно, но он изрек немало правильных мыслей. Например, вот эту: «Пропаганда, которую заметили, уже не является пропагандой»
Посол России или не знает этих азбучных истин, или действительно занят имитацией…
Прежде чем применять «мягкую» силу за рубежом, властям России надо начать использовать «грубую» силу у себя в стране — избавляться от прозападных предателей, которыми явно кишат все госструктуры РФ, особенно спецслужбы, особенно ФСБ. Именно эта организация специализируется на преследовании пророссийских деятелей Армении. Левон Айрапетян — лишь один из эпизодов этих преследований.
Русская пресса пишет, что американцы вербуют уже целые управления ФСБ — то есть там не один, не два предателя, а целые управления. И, судя по всему, предатели сидят и в руководстве этой структуры. Какая «мягкая» сила может быть в этой ситуации? Смешно просто.